- beneficus
- bĕnĕfĭcus, a, um [bene + facio]
bienfaisant, obligeant, disposé à rendre service, serviable.
- superl. beneficissimus Cato, Orat. frag. 10, 4 II forme benificus Vel. Gram. 7, 76, 12.
- Cic. Mur. 70 ; Mil. 20, etc.
- beneficentior, Sen. Ben. 1, 4, 5; 5, 9, 2.
- beneficentissimus, Cic. Nat. 2, 64 ; Lael. 51.
- beneficus in aliquem, Cic. Off. 1, 42 : obligeant à l'égard de qqn.
- beneficus adversus aliquem, Sen. Ben, 1, 4, 5 : obligeant à l'égard de qqn.
- voluntate benefica benevolentia movetur, Cic. Off. 2, 32 : la seule volonté de rendre service entraîne le dévouement.
* * *bĕnĕfĭcus, a, um [bene + facio] bienfaisant, obligeant, disposé à rendre service, serviable. - superl. beneficissimus Cato, Orat. frag. 10, 4 II forme benificus Vel. Gram. 7, 76, 12. - Cic. Mur. 70 ; Mil. 20, etc. - beneficentior, Sen. Ben. 1, 4, 5; 5, 9, 2. - beneficentissimus, Cic. Nat. 2, 64 ; Lael. 51. - beneficus in aliquem, Cic. Off. 1, 42 : obligeant à l'égard de qqn. - beneficus adversus aliquem, Sen. Ben, 1, 4, 5 : obligeant à l'égard de qqn. - voluntate benefica benevolentia movetur, Cic. Off. 2, 32 : la seule volonté de rendre service entraîne le dévouement.* * *Beneficus, pen. corr. Adiectiuum. Cic. Qui fait voulontiers plaisir et service.\Oratione beneficus. Plaut. Grand prometteur.
Dictionarium latinogallicum. 1552.